ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﻣﯿﺮﻛﺒﯿﺮ ﮔﺮﯾﺴﺖ !ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۲۶۴ ﻗﻤﺮﻱ، ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻱ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﺍﻛﺴ...

542w

Rahgozar (Hi No. 1658598)

ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﻣﯿﺮﻛﺒﯿﺮ ﮔﺮﯾﺴﺖ !
ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۲۶۴ ﻗﻤﺮﻱ، ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻱ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﺍﻛﺴﻦ ﺯﺩﻥ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻣﻴﺮﻛﺒﻴﺮ ﺁﻏﺎﺯ
ﺷﺪ . ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ، ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻧﻲ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﺁﺑﻠﻪﻛﻮﺑﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ.
ﺍﻣﺎ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﺁﺑﻠﻪﻛﻮﺑﻲ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﻛﺒﻴﺮ ﺧﺒﺮﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﻲ ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ
ﻭﺍﻛﺴﻦ ﺑﺰﻧﻨﺪ . ﺑﻪﻭﻳﮋﻩ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ ﺍﺯ ﻓﺎﻟﮕﻴﺮﻫﺎ ﻭ ﺩﻋﺎﻧﻮﻳﺲﻫﺎ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺷﺎﻳﻌﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻭﺍﻛﺴﻦ
ﺯﺩﻥ ﺑﺎﻋﺚ ﺭﺍﻩ ‌ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺟﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﺭﺳﻴﺪ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺍﺑﺘﻼ ﺑﻪ
ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺁﺑﻠﻪ ﺟﺎﻥ ﺑﺎﺧﺘﻪﺍﻧﺪ، ﺍﻣﻴﺮ ﺑﻲﺩﺭﻧﮓ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﻮﺩ ﺁﺑﻠﻪ ﺑﻜﻮﺑﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻨﺞ
ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺩﻭﻟﺖ ﺟﺮﻳﻤﻪ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ . ﺍﻭ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﺑﻠﻪ
ﻣﻲﻛﻮﺑﻨﺪ . ﺍﻣﺎ ﻧﻔﻮﺫ ﺳﺨﻦ ﺩﻋﺎﻧﻮﻳﺲﻫﺎ ﻭ ﻧﺎﺩﺍﻧﻲ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻣﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ .
ﺷﻤﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻓﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﺑﻠﻪﻛﻮﺑﻲ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺯﺩﻧﺪ .
ﺷﻤﺎﺭﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﻣﺄﻣﻮﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺍﻧﺒﺎﺭﻫﺎ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲﺭﻓﺘﻨﺪ ﺭﻭﺯ
ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﺸﺘﻢ ﻣﺎﻩ ﺭﺑﻴﻊ ﺍﻻﻭﻝ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﻪﻱ ﺷﻬﺮ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻭ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﻱ ﭘﻴﺮﺍﻣﻮﻥ
ﺁﻥ ﻓﻘﻂ ﺳﻲﺻﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻧﻔﺮ ﺁﺑﻠﻪ ﻛﻮﺑﻴﺪﻩﺍﻧﺪ. ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ، ﭘﺎﺭﻩ ﺩﻭﺯﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﺍﺯ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ
ﺁﺑﻠﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ .
ﺍﻣﻴﺮ ﺑﻪ ﺟﺴﺪ ﻛﻮﺩﻙ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮔﻔﺖ : ﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﺘﺎﻥ ﺁﺑﻠﻪﻛﻮﺏ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻳﻢ.
ﭘﻴﺮﻣﺮﺩ ﺑﺎ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﮔﻔﺖ : ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺁﺑﻠﻪ ﺑﻜﻮﺑﻴﻢ ﺟﻦ ﺯﺩﻩ
ﻣﻲﺷﻮﺩ .
ﺍﻣﻴﺮ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺸﻴﺪ: ﻭﺍﻱ ﺍﺯ ﺟﻬﻞ ﻭ ﻧﺎﺩﺍﻧﻲ، ﺣﺎﻝ، ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩﺍﻱ ﺑﺎﻳﺪ
ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﺟﺮﻳﻤﻪ ﺑﺪﻫﻲ .
ﭘﻴﺮﻣﺮﺩ ﺑﺎ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﮔﻔﺖ : ﺑﺎﻭﺭ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﺪﺍﺭﻡ . ﺍﻣﻴﺮﻛﺒﻴﺮ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺟﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﻪ
ﺍﻭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ: ﺣﻜﻢ ﺑﺮﻧﻤﻲﮔﺮﺩﺩ، ﺍﻳﻦ ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯ .
ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺩﻳﮕﺮ، ﺑﻘﺎﻟﻲ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺁﺑﻠﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺍﻣﻴﺮﻛﺒﻴﺮ ﺩﻳﮕﺮ
ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﺪ . ﺭﻭﻱ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﻲ ﺯﺍﺭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﻛﺮﺩ . ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ
ﻣﻴﺮﺯﺍ ﺁﻗﺎﺧﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ . ﺍﻭ ﺩﺭ ﻛﻤﺘﺮ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺍﻣﻴﺮﻛﺒﻴﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ .
ﻋﻠﺖ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﺍﻣﻴﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﻭ ﻛﻮﺩﻙ ﺷﻴﺮﺧﻮﺍﺭ ﭘﺎﺭﻩ ﺩﻭﺯ ﻭ ﺑﻘﺎﻟﻲ ﺍﺯ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺁﺑﻠﻪ
ﻣﺮﺩﻩﺍﻧﺪ .
ﻣﻴﺮﺯﺍ ﺁﻗﺎﺧﺎﻥ ﺑﺎ ﺷﮕﻔﺘﻲ ﮔﻔﺖ : ﻋﺠﺐ، ﻣﻦ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﺍﺣﻤﺪﺧﺎﻥ، ﭘﺴﺮ ﺍﻣﻴﺮ، ﻣﺮﺩﻩ
ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺎﻱﻫﺎﻱ ﻣﻲﮔﺮﻳﺪ .
ﺳﭙﺲ، ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ، ﺁﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ، ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻭ ﺑﭽﻪﻱ ﺷﻴﺮﺧﻮﺍﺭ ﺑﻘﺎﻝ ﻭ
ﭼﻘﺎﻝ ﺩﺭ ﺷﺄﻥ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ .
ﺍﻣﻴﺮ ﺳﺮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ، ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﺁﻗﺎﺧﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻟﺮﺯﻳﺪ . ﺍﻣﻴﺮ
ﺍﺷﻚﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﭘﺎﻙ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺵ. ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻲ ﺍﻳﻦ ﻣﻠﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ
ﺩﺍﺭﻳﻢ، ﻣﺴﺌﻮﻝ ﻣﺮﮔﺸﺎﻥ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ . ﻣﻴﺮﺯﺍ ﺁﻗﺎﺧﺎﻥ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ : ﻭﻟﻲ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺟﻬﻞ ﺁﺑﻠﻪ
ﻧﻜﻮﺑﻴﺪﻩﺍﻧﺪ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﺭﺳﺎ ﮔﻔﺖ : ﻭ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺟﻬﻠﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ .
ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﻭ ﻛﻮﭼﻪ ﻭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﺴﺎﺯﻳﻢ ﻭ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻛﻨﻴﻢ، ﺩﻋﺎﻧﻮﻳﺲﻫﺎ
ﺑﺴﺎﻃﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ. ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲﻫﺎ ﺍﻭﻻﺩ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻲﮔﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ
ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭ ﺟﺎﻫﻞ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﻧﻜﻮﺑﻴﺪﻥ ﺁﺑﻠﻪ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ .
ﻣﻨﺒﻊ : ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎیی ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﻣﻴﺮﻛﺒﻴﺮ . ﺩﻓﺘﺮ ﻧﺸﺮ ﻓﺮﻫﻨﮓ

1 like