565w
Mozhgan
(Hi No. 1545593)
ﺍﺭﻏﻮﺍﻥﺷﺎﺧﻪ ﯼ ﻫﻢ ﺧﻮﻥ ﺟﺪﺍ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﯼ ﻣﻦ
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺭﻧﮓ ﺳﺖ ﺍﻣﺮﻭﺯ ؟
ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﺳﺖ ﻫﻮﺍ ٬
ﯾﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺳﺖ ﻫﻨﻮﺯ ؟
ﻣﻦ ﺩﺭﯾﻦ ﮔﻮﺷﻪ
ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺳﺖ ٬
ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﻧﯿﺴﺖ
ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺭﺍﻥ ﺧﺒﺮﻡ ﻧﯿﺴﺖ
ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ
ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ
ﺁﻩ
ﺍﯾﻦ ﺳﺨﺖ ﺳﯿﺎﻩ
ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺳﺖ
ﮐﻪ ﭼﻮ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ﺍﺯ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﻔﺲ
ﻧﻔﺴﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ
ﺭﻩ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ
ﮐﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻧﮕﻪ
ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﯾﮏ ﻗﺪﻣﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ
ﮐﻮﺭ ﺳﻮﯾﯽ ﺯ ﭼﺮﺍﻏﯽ ﺭﻧﺠﻮﺭ
ﻗﺼﻪ ﭘﺮﺩﺍﺯ ﺷﺐ ﻇﻠﻤﺎﻧﯽ ﺳﺖ
ﻧﻔﺴﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ
ﮐﻪ ﻫﻮﺍ ﻫﻢ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺳﺖ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺳﺖ
ﺭﻧﮓ ﺭﺥ ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﻫﺮﮔﺰ
ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﭼﺸﻤﯽ ﻫﻢ
ﺑﺮ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺍﯾﻦ ﺩﺧﻤﻪ ﻧﯿﺎﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﺍﻧﺪﺭﯾﻦ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ
ﮐﺰ ﺩﻡ ﺳﺮﺩﺵ ﻫﺮ ﺷﻤﻌﯽ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ
ﯾﺎﺩ ﺭﻧﮕﯿﻨﯽ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ
ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﺍﻧﮕﯿﺰﺩ
ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﻢ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ
ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﻢ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ
ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺪ
ﭼﻮﻥ ﺩﻝ ﻣﻦ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩ
ﻫﺮ ﺩﻡ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻩ ﻓﺮﻭ ﻣﯿﺮﯾﺰﺩ
ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ
ﺍﯾﻦ ﭼﻪ ﺭﺍﺯﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﺑﻬﺎﺭ ٬
ﺑﺎ ﻋﺰﺍﯼ ﺩﻝ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ؟
ﮐﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﭘﺮﺳﺘﻮﻫﺎ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﺍﺳﺖ ؟
ﺍﯾﻨﭽﻨﯿﻦ ﺑﺮ ﺟﮕﺮ ﺳﻮﺧﺘﮕﺎﻥ
ﺩﺍﻍ ﺑﺮ ﺩﺍﻍ ﻣﯽ ﺍﻓﺰﺍﯾﺪ
ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﭘﻨﺠﻪ ﯼ ﺧﻮﻧﯿﻦ ﺯﻣﯿﻦ
ﺩﺍﻣﻦ ﺻﺒﺢ ﺑﮕﯿﺮ
ﻭﺯ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺧﺮﺍﻣﻨﺪﻩ ﯼ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﭙﺮﺱ
ﮐﯽ ﺑﺮﯾﻦ ﺩﺭﻩ ﻏﻢ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﻧﺪ ؟
ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ
ﺧﻮﺷﻪ ﯼ ﺧﻮﻥ
ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﮐﻪ ﮐﺒﻮﺗﺮﻫﺎ
ﺑﺮ ﻟﺐ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﯼ ﺑﺎﺯ ﺳﺤﺮ
ﻏﻠﻐﻠﻪ ﻣﯽ ﺁﻏﺎﺯﻧﺪ
ﺟﺎﻥ ﮔﻠﺮﻧﮓ ﻣﺮﺍ
ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﺳﺖ ﺑﮕﯿﺮ
ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮔﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﺒﺮ
ﺁﻩ ﺑﺸﺘﺎﺏ
ﮐﻪ ﻫﻢ ﭘﺮﻭﺍﺯﺍﻥ
ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻏﻢ ﻫﻢ ﭘﺮﻭﺍﺯﻧﺪ
ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ
ﺑﯿﺮﻕ ﮔﻠﮕﻮﻥ ﺑﻬﺎﺭ
ﺗﻮ ﺑﺮ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺵ
ﺷﻌﺮ ﺧﻮﻥ ﺑﺎﺭ ﻣﻨﯽ
ﯾﺎﺩ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﺭﻓﯿﻘﺎﻧﻢ ﺭﺍ
ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺵ
ﺗﻮ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﻧﻐﻤﻪ ﻧﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﯼ ﻣﻦ
ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ
ﺷﺎﺧﻪ ﯼ ﻫﻢ ﺧﻮﻥ ﺟﺪﺍ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻣﻦ ......
ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﯼ ﺷﺸﻢ ﺍﺳﻔﻨﺪ ﺯﺍﺩﺭﻭﺯ ﻫﻮﺷﻨﮓ ﺍﺑﺘﻬﺎﺝ
